Als Co in de richting van het bankje aan de Veirkensmart komt gelopen valt Lenard op dat zijn praatgezel lichtjes mankt.
Co zet zich voorzichtigjes neer en meteen ziet Lenard ook een flinke buil op zijn voorhoofd. “k Weet nie, Co, een ‘aperementjen g’had zeker, of thuis een misverstandje misschien?” Co moest eventjes bijkomen en een antwoord bedenken wat niet te veel koren op de molen van Lenard zou kunnen zijn.
“Nee jong, ik ‘eb vorige week ne flinken parrel gemaokt bij de paster in zijnen bogaart. ‘IJ aoi mij gevrogen om de val appels op te raopen en naor de pastersmeid te bringen. Ge weet wel, ‘ij et ne groten boom staon mee duzende sterappelkes, van die kleine blinkende rooie. En net toen mijn betenmande vol was soeselde ‘k over ne afgewaoide tak recht in de sloot”.
Lenard liet de situatie even tot zich doordringen en stak van wal. “A maor Co, da ’s nie gepiest en toch nat. En die ’n bult op ouwe kop, was Eva misschien oek aan ’t appelkes raopen? Of edde de pastersmeid g’holpen voor euren appelmoes en koste ouw ‘anden nie van ‘eur appelkes ouwen?”
Co was toch wel even uit het veld geslagen. “Gij weet van de mensen altijd kwaod te vertellen, maor ge peist toch nie dat alleman is zoas ge zelf zijt, ge mocht ouw eigenlijk schaomen”. “’t Is maor us om te lachen Co, ge moe nie altijd zo serieus zijn, ’t leven is al moeilijk genoeg”.
Even stokte de conversatie. “Mijn vrouw et vorige maand nog bij de paster wisten ‘elpen . Co draaide zich wat moeilijk en met een vragende uitdrukking op zijn gezicht naar Lenard toe.
“Wa moest ouw vrouw bij de paster gaon doen, ging ze eur beklag doen over ou en ouw slechte streken misschien” antwoordde Co. ‘k Zijn mans genoeg om mijn eigen paloten uit te leggen, daor eb ‘k ik mijn vrouw niet voor nodig.
Nee manneken, ‘t was jaorlijksen pastersdag en dan kommen al die zwartrokken uit het Land van Hulst bij mekaor om eens goed te vreten en te zuipen. Onzen paster aoi aon mijn vrouw gevrogen om te kommen ‘elpen opdienen, ik moest er vreed om lachen toen ze da tegen mij zee. Da komt omda ge gij verstand et van gekookt eten, zee ik. Ik ‘oorde niks terug maor die n’ dag eb ’k zelf mijn petetters op mijn bord moeten scheppen”. Er waren wel wat dagen over heen gegaan voor Lenard zijn vrouw had kunnen uithoren over de pastersdag.
Maar iedereen van ’t durp wist dat hij heel nieuwsgierig was en dat hij op een slimme manier altijd veel te weten kwam. “‘Ik ‘eb Marie van de paster nog gesproken van de meirend, ze vroeg ‘oe ’t mee ou was want ze ‘ad plezierig mee ou saomen gewerkt bij het eten voor de pasters en de kapelaons”. De vrouw van Lenard was duidelijk vereerd, deed haar schort uit en ging samen aan de keukentafel zitten.
“Dat is een ‘eel goe mens, ze komt van een deftige familie uit Braobant, mee pasters en nonnen en ‘eel eur leven et ze bij pasters gediend”. Lenard moest zich inhouden om niet een ondeugende opmerking te maken. “En daor waren veel pastersmeiden om t’elpen, maor ze zijn bijlange nao nie allemaol zo slim en zo deftig as Marie van onze paster.
Ze kan ‘eel goed koken en van rooie wijn et ze oek ‘eel veel verstand.” Lenard had lang genoeg gewacht om zijn commentaar op pastoorsmeiden te geven. “De meeste zijn te lomp om voor den duvel te dansen. A jao, ik ken die van de Snis, da’s ne kwezel die wijwater piest” zei Lenard. En die van Raopenburg, da’s ‘elemaol raok. As de bel gaot dan doe ze eerst eur schort uit voor da ze naor de voordeur loopt. Sinds kort ‘ebben ze daor telefoon gekregen en oek as d’n telefoonbel overgaot doe ze eerst eur schort uit voor dat ze d’n ‘oorn opneemt. Wat dinkte daorvan.
En die van den Bos, da mens is zo lelijk dat ze zonder vergunning een waopen mag draogen.” De vrouw van Lenard vond het welletjes. “Ge moe maor ‘ns meer op ou eigen letten, daor ij je meer as werk genoeg aon. En gao voor mij maor naar Marie van den Bosch om een flink stuk gericheld spek want ik gaon voor ‘eel ons ‘uishouwen kluts maoken.
En zurg oek dat er een vol stramijn mee petetters op mijnen aonrecht staot en veeg d’ou voeten agge terug binnen komt, want ‘k eb nog maor pas gedweild.” Lenard stond op en ging doen wat ze gevraagd had. “Ze was wel wa kwaod docht ik bij mijn eigen, maor jao een kwaod wijf is oek een wijf.” Lenard had het relaas gedaan, zuchtte en ging verder. “En toch geloof ‘k nie dat die pasters nooit us over ulder string trappen. Stel ou voor dagge ‘elemaol alleen zijt mee zo’n prompte pastersmeid , niemand kan ou ‘oren of zien, het is koud buiten en ge slaopt op dezelfde zolder. Dan maokte gij mij nie wijs dat ge nie eens probeert om d’r bij te kruipen”. “Ou d’ouw wezen, ge zij zo slecht as pompwater”, zei Co. Maar Lenard was deze middag niet te stuiten.
“Da begin smeirens al, a gauw, roefel de pijp een misken doen en terug naor de pasterie. Hij zal van de week wel van den ast eten want ze ‘ebben bij van Dam geslacht en ik eb Juul al mee ne grauwen papieren zak last achter de kerk over ’t brugsken zien lopen.” Co had er schoon genoeg van gekregen vertelde hij thuis. “Ik gaon naor ‘uis want voor da ’k naor ‘ier kwam en ‘k een paar goudrenetten mee bruine suiker in den oven van de platte buis gedaon, die zullen wel lekker gepoft zijn a ‘k thuis kom. ‘k Eb ze gekregen van Marie van de paster en zeg gij nou maor da dat geen goed mens is.” Lenard gaf het nog niet op.
“Geef mij maor van den ast mee een glasken rooien wijn, die zal t’r wel over gewist zijn van de pastersdag”.
En die pastersmeid, da zou ‘k wel us willen zien.
Co rechtte zich, stond voorzichtig op en ging hoofdschuddend naar huis.