Lenard is laat vandaag dacht Co die al een kwartiertje op de bank aan de Veirkensmart zat te wachten. Maar op dat zelfde moment kwam hij aangelopen, een dun sigaartje in zijn brede, lachende mond. ”Het zal gaon regenen want de veirkens lopen me een strooi in ulderen bek” waren Co zijn woorden van welkom. Op hetzelfde moment begonnen de kerkklokken te luiden en ze overstemden de reactie van Lenard. Hij zette zich wat dichter naast Co en begon opnieuw: “voor mij moeten ze geen oplopen doen as ‘k ik de pijp uit zijn, ze steken mij maor in de put en dan grond d’r over, dan is ‘t gedaon”. “Maor Lenard, dink te gij nou echt dat er genen ‘emel is?”
Lenard dacht even na want hij wilde Co niet te veel kwetsen of in verwarring brengen. “Ik zou er niet teveel op rekenen Co, dan kan het alleen maor meevallen”. De ongelukkige voor wie de kerkklokken lang bleven luiden, was de vroegere baas van Co, een boer uit de Romersdijk polder.
“Ge weet toch zeker wel dat ouwen boer dood is Co, da’s toch geen nieuws veronderstel ik?” “Ik wist wel dat ‘ij vorige week bediend is, maar dat ‘ij dood is, nee, da wist ik nog nie”. “Gisteren zag ik de paster op de fiets vertrekken, mee ne misdienjeir achter em aon”, vervolgde Lenard. Uit het kerkportaal gekomen had de pastoor breed zwaaiend zijn zwarte rokken over het zadel van een damesfiets met een extra hoog stuur gespreid. De misdienaar moest ondertussen voorzichtigjes een zwart fluwelen beursje vasthouden om het daarna weer aan de pastoor te geven die het met een koordje om zijn nek deed en onder zijn soutane stak. “Ik zag ze vertrekken richtik d’Ouwe Stoof en ik docht nog, da’ s naor de Romersdijk. Zen ‘m vorige week al bediend en nou nog het ‘eilig oliesel, het kan nie op zeker. Da ze ’r d’n ‘eiligen olie maor dik opsmjeiren, want zo ne besten is ‘t nie gewist.” Co schrok van de tirade van Lenard.
“Om da gij er niks aon kunnen verdienen et, is ’t zeker geen goeien mens, maor ik heb er nooit van kunnen klaogen.” Hun gesprek stopte even want Co was een beetje gepikeerd. Lenard veranderde van onderwerp toen de klokken langzamer begonnen te luiden en uiteindelijk stilvielen. “Oe is t’ mee ouw nief buurvrouken, edde ze al gesproken Co?”
“Ikke nie maor mijn vrouw wel, z’is ‘eel vriendelijk maor wel op eur eigen. Ze is oek nie van plan om ne vent te zoeken, ze trekt eur geen mannenvolk aon zee ze.” “Jao maor, jao maor Co, oe komt ze dan aon die ‘n kleinen, z’et toch een manneken van een jaor of zes, zeven, n’n betendunner zo as mijn vader een voorkind noemde. As ze ’t mij zou vraogen dan zou ik nie lank moeten naodenken, kurdju nee.” “Ge dink toch zeker nie dat ze op zo n’n ouwen bok as gij zit te wachten, da moei je nie geloven.” Co vond dat Lenard genoeg van zijn neus had gemaakt en ging in de aanval.
“Ik ‘eb ou vorige week ‘ier nie gezien Lenard, aoi de genen tijd misschien?” Lenard was eventjes stil en snapte dat Co wel op de hoogte moest zijn van wat er was voorgevallen. “Jao Co, ik ‘eb vorige week nog een paretje g’had, ik kwam van de markt van Hulst waor ik zaoken ‘aoi wisten doen mee wa boeren.” Dat klopte wel, maar net voor Terhole, aan de Ossenhoek, was Lenard in de sloot beland. “D’r liep een ‘oender op de weg en ik wou da beest nie doodraaien, ik draoide aon mijn stuur n ik schoof van de weg, net op een plek waor d’r ne sloot is”. “En die ‘oender Lenard, zijde gij zeker dat da geen zatte ‘oender was” vroeg Co zelfzeker. En is ’t waor wa ze zeggen, da ge ne bult op ouwen kop aoi zo groot as ’n ganzenai? En dat ou vrouw van ‘eel de week nie gesproken et?”
Lenard was een beetje beduusd door Co’s onverwachte woordenstroom, maar hij herstelde zich vlug. “Gelukkig dat ik veel boeren ken Co, baos Bauwens was zo vriendelijk om mij mee zijnen nieuwen trakter uit de sloot te trekken. Mijnen auto mankeerde zowa niks, maor jao ne Ford ee Co”.
Dat hij vijf gulden had moeten betalen, dat zei hij niet tegen Co en hij had dat ook thuis wijselijk gezwegen. Co was content van zijn eigen dat hij Lenard ook eens had durven aanpakken. “We gaon maor us naor ‘uis, moeder de vrouw verwacht mij op tijd voor de petetten.
Maor, luistert ‘ns Lenard, ge gaot toch oek wel naar de begraofenis van mijnen boer zeker ee”, zei Co een beetje uitdagend. “Da keuje wel schudden Co, ik dink er nog nie over want hij gao bij mij oek nie kommen.”
En zo had Lenard weer het laatste woord gehad vertelde Co aan zijn vrouw die “zukke praot ammaol maor niks” vond.