Deze vraag krijg is nog steeds af en toe. En als ik dan begin te vertellen gaan mijn mondhoeken omhoog in een niet tegen te houden glimlach, gaan mijn ogen schitteren en krijg ik weer helemaal het gevoel van die week! Wat
een belevenis! Je kunt met 100.000 woorden proberen dat uit te leggen, maar het zal nooit lukken. Toen Petra en Juliska vorig jaar na afloop hun ervaringen deelden denk je te begrijpen hoe die sfeer is… maar de praktijk
is echt nog leuker. Om kwart over 5 s ochtends aan de start staan er honderden mensen te klappen en te zingen, studenten die de hele nacht hebben doorgehaald en als wij gestart zijn onder de wol kruipen, maar ook mensen
die er voor opstaan om ons te zien vertrekken. Oud, jong, gezond, ziek.. ongelooflijk! En waarvoor? Om ons te zien lopen.. ik bedoel als het nou de koningin was…
Ze zingen, dansen, klappen, roepen bemoedigende
woorden, lopen stukjes met je mee, bieden je om half 6 ‘s ochtends verse hamburgers van de barbecue aan. Mensen die al dagen van te voren langs het parcours parkeren om maar een plekje te hebben om ons aan te moedigen…
Niet te bevatten. In de stromende regen,(als wij hier carnaval hebben en het regent net wat te hard, als de optocht voorbij trekt zijn de stoepen nagenoeg leeg). Daar centimeters water op de weg en de stoepen overladen
vol!
Daarnaast hebben we in de sporthal geslapen. Dit was voor mij de eerste twee nachten niet zo’n succes. De eerste nacht had ik dat wel ingecalculeerd. De spanning: wat zal ik morgen allemaal beleven? hield me inderdaad
wakker. De tweede nacht was dat vooral het gesnurk van de medewandelaars. Gelukkig heb ik de laatste nachten wel goed geslapen, met behulp van een paracetamolletje en oordopjes was ik snel onder zeil.
De sfeer in de sporthal was prima, met zijn allen aan lange tafels eten of wat relaxen op bed en daar mensen ontmoeten uit Schotland, Ierland, België en alle uithoeken van Nederland. Allemaal delen we belevenissen
van de afgelopen wandeldag, en kijken we vooruit naar de dag van morgen. De ervaren wandelaars geven tips om het wandelen makkelijker te maken of wijzen je op mooie punten die je langs de route tegen zal komen, die
mooie punten variëren van wandelaar tot wandelaar, de ene wijst je op een mooie kerk, de ander op een erg gezellig cafeetje.
Ook kom je wandelaars tegen die moeten opgeven en dan leef je met elkaar mee, je probeert elkaar nog een kilometer vooruit te praten, maar soms moet je gewoon opgeven omdat het anders ten koste van je lijf gaat. Veel respect
heb ik voor Katrien, ze heeft echt heel veel pijn gehad, maar op karakter heeft ze de tocht volbracht. Ik betwijfel ten zeerste of ik de tocht had volbracht als ik had moeten voelen wat zij voelde. Sommige momenten
kon ik met wat humor, of veel te hard meebrullend met de militairen een glimlach op haar gezicht toveren, maar veel meer kilometers dacht ik..ik zeg maar niks want straks bijt ze.. haha!
En dan waren er natuurlijk de aanmoedigingen van thuis, de stiekeme brieven en tekeningen die de kinderen en manlief in mijn tas hadden gestopt. Voor elke dag een. Cadeautjes van mijn oom en tante waarvan ik
er elke dag een mocht openen. Berichtjes op de site en via de sms, de telefoontjes met Ko om verslag uit te brengen van de dag! Dit alles maakt de 4 daagse 2012 voor mij tot een waar feestje. Ik heb echt van elke minuut
genoten en heb al zin in volgend jaar. Vorige week kreeg ik dan ook al de vraag vanuit de sporthal of ik me wilde inschrijven omdat er anders wellicht geen plaats is. Of ik twijfelde.. geen minuut, ik heb me direct
ingeschreven en zal dus (rare zaken uitgesloten) ook in 2013 aan de start van dit wereldse wandelevenement verschijnen!
Nogmaals dank voor al jullie aanmoedigingen en interesse.
Annelies Scheele