PRAATJESMAKER

Als je aan mijn vrienden vraagt om een goede eigenschap van mij te noemen, dan hoor ik iets te vaak: Barend die praat met een hond met een hoed op. Wel, dat staat goed op een cv. Daar is nu eens echt nood aan. Wat wil dat eigenlijk zeggen? Dat niemand anders nog naar me luistert? Trouwens, ik denk dat je - zelfs bij een flinke investering in geestrijke dranken - eerder roze olifanten ziet dan een hond met een hoed op. Maar goed, ik weet wel wat ze bedoelen. Ik maak graag ‘conversatie’. Met mensen die ik nooit eerder zag, bij de kassa, achter de toog, op de dijk… met een lichte voorkeur voor diensters. Grapje hier, kwinkslag daar, elke glimlach belooft een vette tip! Worden mijn tafelgenoten het wat beu dan sluiten ze die humoristische tussendoortjes kort met een ‘de juffrouw heeft wel wat beters te doen dan naar jouw grapjes te luisteren’. Jaloers ja! Vergeet die hond met die hoed, wij De Reu’s zijn gewoon wat je ‘vlot in de omgang’ noemt. Je hebt mensen die met een stappenteller rondlopen om zeker te zijn dat ze genoeg rondbaggerden, ik heb zo mijn quota in geintjes te halen. Soms haal ik ze op het nippertje zoals vorig weekend toen we wat gegeten hadden in het Karrewiel in Vogelwaarde. We komen buiten en wat zie ik? Man, nuchter als een kalf was ik er toch in geslaagd om onze groene Ford Ka zo slecht te parkeren. Twee wielen op de stoep en de achterkant in de bosjes. Ik zag een paar late wandelaars er met afkeuring naar kijken. De man zei net niet dat het zeker een vrouw moest zijn. Onzin natuurlijk, iedereen kan creatief parkeren. Wat niet te loochenen viel, dankzij de kentekenplaat,was dat er een Belg mee gemoeid was. Dus… in plaats van onder het waakzaam oog van het duo in te stappen, sprak ik hen aan. Of zij het normaal vonden dat iemand, voor een café nog wel; als een dronkenlap parkeerde? Of was het groene ding misschien een van de oplegger gevallen, groene glasbol? Hoe slordig in het straatbeeld. Krijg je in België je rijbewijs bij een bak bier of wat? Mijn nieuwe vrienden luisterden aandachtig naar mijn vurige verontwaardiging. Ze durfden niet anders dan instemmen. Waarna ik hartelijk afscheid nam en… in het groene onding stapte. We waren al bijna bulderlachend het dorp uit toen de twee ons nog met groeiende verbazing nakeken. Vast weer vriendjes gemaakt.