GUITAR HERO

Altijd maar bij de kachel zitten daar maak je geen goeie vrienden mee. Wie zich wil inburgeren moet buiten komen. Dat hadden de buren goed gezien toen ze me voorstelden om es een stapje in de wereld te zetten. De kleine wereld die Terneuzen heet. Wat eten, op café of zelfs een film meepikken het kon. Maar waarom zou je in het donker popcorn zitten eten als je het beest in je los kan laten tijdens de Guitar Hero Contest in De Pit? Ik zag het helemaal zitten. Dat waren nog es tijden, party’s waar de dj’s gierende gitaren op je los lieten en elke gezonde knaap in de parochiezaal zich wereldkampioen luchtgitaar waande. En maar akkoorden aanslaan op de rits van je broek terwijl de andere arm hoog in de lucht aan denkbeeldige snaren prutste. De meisjes vielen daar bij bosjes voor. Gitaarhelden dat waren we (in onze dromen), even red hot als de Chilli Peppers. Achteraf bekeken had ik geluk dat mijn moeder mij verzekerde dat het jeans vestje, dat ik toen over een met babysitgeld gekocht lederen jack droeg, hun laatste verhuis niet had overleefd. Ik had er mooi gestaan in De Pit. Het was nu al fraai. Wat ik dacht dat een wild live optreden ging zijn van overjaarse rockers, bleek een potje Playstation fun voor een hoop brave jongens en meisjes. De klank stond niet eens op. Jongens met nepgitaartjes voorzien van knoppen in plaats van snaren stonden roerloos voor het scherm hoogstens wat vingervlugheid te demonstreren. Dat zijn de gitaarhelden van vandaag! Gezien de leeftijdskloof tussen mij en hen duizelingwekkend diep was, zat er maar een ding op heel luid ‘komaan zoon versla die nerd naast je’ roepen. Dat leek de security nog een beetje te vertederen zo’n pa die kwam supporteren. Headbangen op de afterparty leek me plots niet langer een goed idee. Na de bekendmaking van de winnaar dropen we maar af. Uiteraard niet zonder het duo bij de vestiaire met trots te melden dat onze zoon gewonnen had. Het papieren bandje om mijn pols liet ik om nostalgische redenen nog tot de volgende ochtend aan. Het stond goed bij mijn pyjama wanneer ik bij het onbijt een luchtgitaar tribute bracht aan Deep Purple. Smoke on the Water…Good morning Hengstdijk!