STALLETJE

We zijn laat met de ‘verkersting’ van ons huisje. Dat komt allereerst omdat de auto altijd te vol zit om er ook nog een kerstboom in te pleuren. Op zich al een hele missie als je met een Ford Ka rijdt, een autootje dat nog het meest weg heeft van zo’n groene glasbak. Maar het uitblijven van kerstspul heeft er ook mee te maken dat de afdeling ‘huiselijkheid en versieren’ niet onder mijn bevoegdheden valt. Terwijl dat laatste ooit mijn specialiteit was, vette knipoog. Sorry de macho in mij wou ook een zinnetje tikken! Ik heb dus eigenlijk niks te zeggen aan waar de boom komt en wat er zoal in thuishoort en wat niet. En de vrouw zegt dat ‘we even andere dingen aan het hoofd hebben’. Het zij zo. Ik hang wel lichtjes op, dat is dan weer een mannending. Ik maak ook eigenhandig, in no time, een stalletje van de keuken. Dat hoort zo bij een goeie chef, daarom hebben die keukenslaafjes en een rij vaatwassers. Ik niet en dat laat zo zichtbaar zijn sporen na. Er is dan ook geen keuken groot genoeg om zelfs nog maar omelet à la Barend den Belg in te bakken. Ik kom steevast ruimte kort om mijn landschap van kommen, potten en uitgestalde waren verder te laten woekeren. Ik mis ook een soort verpleegster die op simpele vraag mijn instrumenten aangeeft zoals bij andere serieuze operaties. Houten lepel! Aardappelschiller! Zelf loop ik me gek te zoeken. Maar waarom saai en praktisch te werk gaan als de artiest in jou anders dicteert? Niets heerlijker dan met een (voor anderen) gekmakende jazzplaat en een in loop draaiend youtube-filmpje van een tv-kok, je overgeven aan de kunst van de culinaire hoogstandjes. Coq au vin! Chili con carne! Gentse waterzooi! Apple crumble of citroentaart… ik breng het tot een goed einde. En geloof me, niet alleen de liefde van de man gaat door de maag. Vrouwen zijn verzot op mannen die koken. Dat hoor ik aan de vreugdekreten die ze slaken als ze zich na het diner bij kaarslicht op het slagveld wagen dat Barry’s keuken heet! Elke kerst zijn stalletje.