OPHOKPLICHT

Man wat was dat vorig weekend! Een stormpje om u tegen te zeggen toch. Het onheil was aangekondigd dat wel, maar de optimist in mij denkt in zo’n geval liefst dat het zo’n vaart niet zal lopen. Rukwinden van 100 km per uur, zal wel. Tot je in het midden van de nacht wakker schrikt van de beukende geluiden alsof een T-Rex je dak probeert op te lichten om je als warm hapje uit je bed te plukken. Dan beginnen de radertjes in je hoofd plots wel heel driftig te rekenen. Honderd kilometer per uur, da’s een fikse boete in de binnenstad, zelfs of de dijk waar ze echt wel sjeezen is dat te snel. Een frontale botsing tegen die snelheid kan je voorgevel aardig vertimmeren. Nog liever dan door het raam kijken we op facebook of onze vrienden foto’s en filmpjes gepost hebben van hun stormschade. En ja hoor, er sneuvelden her en der dakpannen, afrasteringen, bomen vallen op auto’s. Auto’s? Hebben we de handrem opgetrokken? Staat die parasol nu nog buiten? En horen we daar ons polyesteren paard Maurice tegen de vlakte gaan? Tijd om ons in het oog van de storm te wagen en te redden wat er nog te redden valt. Laarzen en een pyjama zijn altijd een fashion statement. Leunend tegen de wind in zwalp ik door de tuin. Zet mijn schouder tegen het poortje om het te kunnen vergrendelen waarbij ik bijna tegen de vlakte ga. Ik pluk vliegende rieten stoeltjes uit de bloemperken en val paard Maurice om de hals in een poging om hem weer op de been te helpen. Shit het noodweer heeft hem te grazen, hij heeft er een onderdeel bij ingeboet. Uit zijn billen steekt nu een raar soort afgebroken schroef, zijn staart ligt wat verderop in het decor. Afgerukt! Dat wordt even Apeldoorn bellen! Met de staart onder de arm, baan ik me door de driftig rondvliegende bladeren weer een weg naar binnen. Ik ga mij verschansen tot deze gekkigheid voorbij is. Ophokplicht! Onderweg kom ik onze hoogbejaarde hond Walter tegen, hij gaat blijkbaar ongestoord door het natuurgeweld een plasje maken. Tja, hij zwalpt altijd een beetje tussen dood en leven. Het voordeel van ouder worden blijkt echt dat je je veel minder druk maakt. Hond Walter relativeert de storm. In de vlucht schep ik hem op. Dat moet er stoer uitzien onder de ene arm een afgebroken staart, onder de andere een stokoude hond met badmat allures. Mijn vrouw die - vast geïnspireerd door ‘Als de dijken breken’ - een inventaris maakt van onze voedselvoorraad en alvast thee zet, vindt mij instant een held. Daar doen we het voor toch! De aanbidding van mijn mankracht duurt niet lang. Of ik de handrem heb opgetrokken? Op de dijk? In dit weer? Daar gaat de vrouw al… Typisch na-aapgedrag, per se ook een heldenstatus willen! En die thee dan?