Tunnelvisie

Elektriciteitswerken, metselwerk en dakbedekking met uitbreiding naar andere klussen, het is om eerlijk te zijn niet echt mijn specialiteit. Waarom er zelf aan prutsen als er professionals bestaan die er het gerief voor hebben? Maar iets wat mij opvallend goed afgaat, is het graven van kuilen, putten, sloten en loopgraven. Geef me een schop - het werktuig dus - en ik ben niet meer te houden. Ik graaf, ijverig, snel en in mijn enthousiasme altijd een beetje te diep. Vast nog een overblijfsel van de stranddagen uit mijn jeugd, zolang je put niet klaar was, moest je nog niet naar huis. Vandaag heeft dat er niets meer mee te maken, ik graaf graag thuis! Met een aperitiefje bij de hand en een muziekje op. Een put voor een paal, een boom uitgraven… het begint op een serieuze hobby te lijken. Soms komen vrouw en hond er gezellig bijzitten, een beetje supporteren zeg maar. Onlangs nog toen ik een elektriciteitskabel, die zowat door heel de tuin liep, onder de zoden moest krijgen. Ik had het plan meteen in mijn hoofd, ik zou via de perelaar naar de wilg graven en daar een rechte hoek maken naar de plek waar in de zomer de tent meestal komt te staan. Diep genoeg voor het geval er iemand de tuin om zou ploegen, je wil geen kabel raken toch? Kniehoog dan? Maar hoe hoog is dat? In Nederland is men langer dus moest die kabelsleuf tot boven mijn knie. Breed genoeg ook anders is het niet comfortabel om er in te staan ploeteren. Terwijl ik me in het zweet werkte, mijmerde mijn vrouw met uitzicht op de loopgraaf, die zowat de halve tuin monopoliseerde, over levensvragen. “In gangsterfilms nemen ze toch vaak iemand mee naar een afgelegen plek en die moet dan zijn eigen graf graven voor ze hem ombrengen… Waarom zou je jezelf nu zo uitsloven als je er toch aangaat?” Ik keek naar mijn graafwerk dat stilaan de proporties van een tunnel naar China begon aan te nemen. “Om alsnog te ontsnappen?”. Na een parcours van zowat vijftien meter schreeuwde mijn rug om de handdoek in de ring te gooien. Het enige wat nabij leek, was de uitputting, want de boel moest ook nog weer dicht gegooid worden. Valavond, vrouw en hond verdwijnen. Ik laat niet af, ik ben de meester-graver! Wanneer ik kromgewerkt binnenkom en eigenlijk applaus verwacht, krijg ik eerst de vraag waar mijn nieuwe, dure zonnebril is gebleven. Doemme! Zal ik zeggen: veilig ingegraven?