Thuisgevoel

Weet je wat een onvergetelijk moment blijft voor nieuwkomers? De eerste keer dat je op straat een praatje maakt met een bekende. Iemand die, ondanks dat je in pyjama de vuilbak buitenzet, je groet en ook nog halt houdt. In het soort besnuffelgesprek dat volgt, word je wel een beetje op de rooster gelegd, maar dat zet de deur open naar ‘erbij horen’. Het kan dat je van de zenuwen de meest bizarre achtergrondinformatie over jezelf weggeeft. Het is hoogstwaarschijnlijk dat je achteraf niet begrijpt waar dat verhaal over de Barend Servet Show vandaan kwam en waarom je per se de indruk moest wekken dat je in Antwerpen bij de reinigingsdienst werkt, maar het doet goed. Achteraf loop je in diezelfde pyjamabroek met een meer zelfzekere tred. Zo’n stapje van ‘hey, ik heb hier bijna vrienden’, do not mess with me. Nog beter wordt het in een latere fase wanneer blijkt dat jij de buurvrouw, die je voor een sociaal orakel hield, een dorpeling kan voorstellen die zij niet kent. En jij wel. Jij, gisteren nog een bleu, stelt twee inboorlingen aan mekaar voor! Dat kan dus. Je moet maar net iets meer op café hangen en je collectie personages van de dorpssoap kent gevoelig uitbreiding.
Maar weet je wat alles overtreft? Wanneer je echt het gevoel krijgt totaal ingeburgerd te zijn, zelfs buiten de dorpsgrenzen? Als je in Hulst op het marktplein komt en iemand op het terras ziet zitten die je kent en denkt ‘wat moet die hier’. Hij heeft jou net zo goed in de mot, maar allebei hoop je vurig dat de andere niets zegt. Oef, voorbij. Wanneer je op de terugweg bent, zit die kerel er nog. Wel, het moment dat je besluit een omweg te maken van wel drie straten om hem te ontlopen, dan ‘leef’ je ergens! Dat is de luxe zoveel mensen te kennen dat je kieskeurig kan zijn. Dan ben je thuis gekomen. Nu hopen dat die eikel naar België emigreert.