OP NAAR RIO

Als je mij zou vragen wat de soundtrack is bij het leven in Zeeuws-Vlaanderen zou ik uiteraard zeggen: het ritselen van wilgenbladeren in de wind, een balkende ezel, het geluid van de overvliegende ganzen, hoogstens een tracktor en flarden gesprek van fietsers op de dijk. Tot zover het idyllische antwoord. Uiteraard ontkomen we hier niet aan de muziek die we muzak noemen. In de parkeergarage, in de supermarkt, overal dreunt er wel een vaag deuntje. Ook in het zwembad op Klooster vinden ze stilte maar niks. In de ochtend zwem je meestal op radiotonen doorweven met reclameboodschappen. Naar adem happend en baantjes trekkend leer je dat de baklappen in de aanbieding zijn en dat je voor een prikje in Griekenland in een zwembad had kunnen plonsen. Ongewild werkt het in op je onderbewustzijn zodat je na het zwemmen hongerig de Emté binnenloopt voor baklappen en Griekse sla. Waarom? Dat zou je hoegenaamd niet weten. Op vrijdagochtend echter is het andere koek. Dan is er van baantjes trekken geen sprake, en wordt de hele plas ingepalmd door huppende dames. Aquagym noemen ze dat! Je zal per ongeluk maar voorbijkomen snorkelen. Wijselijk heb ik me op de weide gelegd. Ogen dicht en luisteren naar de soundtrack van het gymuurtje. Eerst wat nederlandstalige liedjes, dan de nostalgische Duitse evergreen ‘Ich bin wie Du…’. Je kan in dat geval best bidden dat ze meteen wat anders door de boxen jagen of het spookt de hele dag door je hoofd. Wir sind wie Sand und Meer… aha-ha! Ik werd op mijn wenken bediend. De aquagym schakelde in een hogere versnelling en het leek alsof carnaval in Rio was losgebarsten. Ritmisch getrommel, sambafluitjes wat lalala er tussendoor. Ik waagde het niet om over het haagje te gluren naar de taferelen die zich afspeelden. Zo te horen spetterden er nu gebruinde dames in gouden bikini’s met een een hele kippenren pluimen op het hoofd in het zwembad. Het goedkope retourtje Griekenland in mijn onderbewustzijn maakte plaats voor een trip naar het Heineken-dorp op de Olympische spelen in Rio. Vlieg die zwembad-DJ daar onmiddellijk naartoe en Nederland haalt gouden medailles voor ambiance! Pas na de grande finale durf de ik weer te kijken. De uitgegymde dames zwommen rustig rondjes alsof er niks gebeurd was. Geen gouden bikini’s of pluimen te bespeuren. Ik kreeg zowaar heimwee naar de uitbundige badmutsen met plastic bloemen uit de jaren zeventig!