Busje komt zo

Weet je wat ‘in’ is? Retro-toerisme! Er komt geen Boeing aan te pas, noch een visum. Inentingen hoef je ook al niet. De nieuwste trend is blijkbaar: vakantie in eigen streek. Bij dit weer hoor je mij niet klagen dat we deze zomer toevallig erg hip zijn. Vrouwen zijn natuurlijk nog gevoeliger voor trends, zij lezen bladen. Voor je het weet, halen ze alles uit de kast en schakelen ze van hip naar hippie. Zo kwam het dat buurman Jos en ik, die op dezelfde dag jarig zijn, door onze vrouwen verrast werden met een reis in de tijd. En daar hoort blijkbaar een transportmiddel bij van hetzelfde bouwjaar dan het mijne. Het is toch een beetje als in een lachspiegel kijken hoor, wanneer ze dan zo’n handmatig roodgeverfd VW-busje voorrijden met bloemen en leuzen er op. Goed perspectief voor mijn gezondheid: de motor deed het nog, zij het soms onder luid gekreun en met piepende assen. We gingen op flower power trip naar de overkant. Voor je denkt dat er geestverruimende middelen aan te pas kwamen, begrijp me goed, we reden naar Walcheren en Beveland. Mij niet onbekend trouwens, want daar ging ik als nukkige tiener met mijn ouders wel vaker naartoe. Onder veel bekijks tuften we langs de mooie, drukbezochte polderdorpen. Wij, voor de gelegenheid ook nog eens voorzien van hippie-attributen, zwaaiden naar de gewone stervelingen wiens vrouwen minder fantasie hadden dan de onze. Straks zaten we op de boerderijcamping toch maar mooi aan die goeie, ouwe pastis, volgens mij dé drank waarom God in Frankrijk leefde. Maar net wanneer je denkt ‘veel gekker moet het niet worden’, klapt in het busje de matras open. Bedtijd voor busman! Dat heet dan romantisch: met zijn twee liggen woelen tussen het reservewiel en het kastje met het rammelend VW-servies. Je heel bewust van je opvallend centrale plek tussen de tenten, denk je alleen nog maar: het busje mag niet wiebelen vannacht, anders kijkt iedereen me morgenochtend grijnzend aan. Ook nog onterecht, want de ontwerpers bij Volkswagen waren niet echt op ruimte voor gerommel gefocust. De volgende dag heb ik helemaal op z’n seventhies heerlijk bijgeslapen op het strand even buiten Vrouwenpolder. En toen ik wakker werd, droomde ik nog. Alleen waren de spelende meisjes met bloemen in het haar hun eigen oma’s geworden. Ik was blijkbaar de enige die het bordje ‘naaktstrand’ niet had zien staan.