Flintstones

Je kan jaren de held uithangen, maar op een goed moment moet iemand je zeggen:”man, dit schiet niet op, laten we de grote middelen inzetten”. En die iemand was een duo: Jos en Annemiek, alias de buren! Ze keken nu al een paar jaar toe hoe de woekerende tuin ons dreigde op te slokken. Het levenswerk van Arie, de zelfverklaarde botanicus en vroegere bewoner, liet zich zelfs niet snoeien. Van de tegelspreuk ‘overdaad schaadt’ had Arie dan ook nooit gehoord. Ook in oog met de ijzeren box halfvol beton en steengruis zodat de poort niet sloot, begreep hij ook het concept garage niet zo goed. Er zat maar een ding op: komaf mee maken en helemaal herbeginnen. Maar hoe doe je dat als een heggeschaar zowat het zwaarste werktuig is dat je kan hanteren? Volgens onze buren kwam ene Lenard met zijn grijpkraan er aan te pas. De enige kraan die ik me levendig kon voorstellen was het dinosaurusmodel van Fred Flintstone. Die van Lenard moest wel een T-Rex zijn, want welk probleem ik ook opperde, hij zou het met de grond gelijk maken. Ik zag mezelf al in de greep van dat ding meters boven de grond bungelen. Onnodig te zeggen dat ik de dag van ‘de ingreep’ behoorlijk zenuwachtig was. Lenard Flintstone maakte zijn reputatie helemaal waar. Met bijna sierlijke bewegingen liet hij zijn machine in een paar uur onze groene heg weg grazen. Een orkaan had het niet beter gekund. Wow, het voelt nu wel een beetje als in je blootje liggen rillen nadat iemand er met de dekens vandoor ging. Voor tuingluren hier de nieuwe sport wordt, kan ik zeggen dat er gelukkig wilgenvlechters op komst zijn. Jabadaba doo, ik voel een strak petanquebaan-plan opborrelen!