De Twilight Zone

“Kan je een wegbeschrijving sturen?“. De vraag kwam wellicht van de laatste niet-gps bezitter ter wereld. Een beetje lui maakte ik me ervan af met de belofte mijn bezoeker telefonisch door de polder te gidsen. Stom, want een kei in oriëntatie kan je me niet noemen. Ik hoorde mezelf al zeggen: “Waar ben je nu? Zie je zo’n bizar groenig gebouw in de vorm van een halve ton? Dat is het boeddhistisch centrum. Naar het schijnt kreeg de architect er ooit een prijs voor. Ik vraag me soms af wie er high was, hij of de jury. Nee, daar is het niet. Laat het links liggen en rij het dorp in. Links passeer je de La Bamba, daar moet jij niet zijn hoor. Beetje verder rechts een huis waar je je aura, of als die te bezoedeld is je kaarten, kan laten lezen. Nee, niet de wegenkaart, Tarot dus. Ach laat zitten. Zie je links een heel groot wit huis? Dat is de oude pastorie. Er woont geen pastoor meer, maar je vindt er wel sjamanen. Sja-ma-nen. Je kan er ayahuasca thee drinken. Nee, een theehuis zou ik het nu niet noemen. Kom maar gewoon naar hier.
Je moet ongeveer in de Sint-Josephstraat zijn. Een dijk ja, een dijk van een straat. De Norbertijnen hebben die aangelegd in 1200, heel spirituele, weirde paters. Ja, de weg ziet er nog behoorlijk uit. Ik zit in het witte huisje achter de magische wildernis van speciale Arie die meende een beetje botanicus te zijn.” Die gaat mij nooit geloven. Als hij dan ook nog René met zijn hond en ezel tegenkomt op weg naar Compostella, dan wordt het helemaal een new age route. Ik kan beter afspreken in ‘t Jagershuis naast de kerk. Da’s simpel, die zie je van ver staan. Maar wat zei Vlaams schrijver Gaston Durnez ook weer…. “Herbergen staan dicht bij de kerk, zodat de mystiek zich vaak van deur vergist.”
Welkom in de Twilight Zone!