Fris-dealer

Hoe is het zover kunnen komen! We kunnen niet naar de markt in Axel of we moeten terug langs Zaamslag. Ok, er is een supermarkt, een kledingzaak, een bakker en een schelpenmuseum, maar daar draait dat magnetisme niet om. Nee, ik moet en zal er de kerk in! Voor jullie mij van enig vroom gedrag verdenken, het gaat om de voormalige gereformeerde kerk waar nu een groot brocante-paradijs in huist. We sleepten er eerder een hoopgevend plakkaat buiten, waarop stond te lezen dat er… ‘altijd nog een trein kon komen’. Het heeft exact drie weken boven ons bankje gehangen vooraleer snoodaards er mee aan de haal gingen. Ze mogen het nog altijd terugbrengen overigens.
Dat maakt dat we sindsdien onze curiosa-jacht toespitsen op spul voor binnen. En Theo, de immer goedgemutste bezieler van De Stoof, weet precies wat ik daarmee bedoel. Theo is mijn Fris-dealer! En dan heb ik het niet over één of ander klef drankje, maar over jaren ‘50 keramiek van Edamse makelij. Het begon met één bordje. Theo gaf me er gewiekst korting op en stak een verhaal af over de Fris-fabriek. Voor iemand met verzamelkoorts is dat genoeg om aan een nieuwe verslaving te geraken. Telkens ik er nu op zaterdag tussen de wirwar van oude lampen, opgezette everzwijnen, kunst en kitsch loop, komt Theo plots grijnzend tevoorschijn met de melding: ‘ik heb Fris voor je’. ‘Nee bedankt’ staat niet meer in het woordenboek. Ik ga sowieso buiten met de volgende aanwinst. Moeten échte mannen dan geen bierglazen, Bols-reclameborden, oorlogstuig of ouwe heavy metal platen verzamelen? Vast wel, maar voorlopig houdt deze ouwe Belg het braaf bij Fris goed! Théoooo, heb je nog wat voor me?,