Gegroet!

Ik sta nogal bekend als een eerder sociaal type. Heel on-Belgisch dus. Maar voor wie snel praatjes maakt en vlot eentje trakteert, is dat zelfs in Antwerpen niet moeilijk. Ik ben graag onder de mensen, zeg maar. Er komt dan ook regelmatig stadsvolk uitzoeken wat me bezielt om ‘in het midden van een wei’ te komen wonen. Die ongelovigen neem ik dan altijd mee op quasi hetzelfde tripje. We rijden naar Walsoorden. Klimmen er met proviand de dijk op en schenken ons in het blauw-witte wachthuisje een borrel met zicht op de giga boten die voorbijkomen. We stoppen in De Linde in Kloosterzande voor bitterballen van Van Dobben, en daarna is het richting Hengstdijk waar we halt houden in ‘t Jagershuis bij Margot. Dan zijn mijn maatjes gerust dat ik hier niet van honger en dorst omkom. Maar meer nog, staan onze bezoekers er van versteld dat ik hier ook alweer iedereen ken. Ssstt, eigenlijk is dat niet écht zo hoor. Tja, iedereen groet hier nog iedereen. De een doet het al wat hartelijker dan de andere. Soms is het maar een hoofdknikje of één vinger die het stuur loslaat. Maar groeten doen we hier. Wanneer het dan spitsuur is op de dijk en je algauw twee wandelaars met honden, een fietser en twee auto’s tegenkomt, lijkt het inderdaad alsof je de wereld kent.
Helemaal sociaal wordt het wanneer je ook nog iemand tegenkomt die spontaan een praatje maakt alsof je samen naar de kleuterschool ging. Ha, daar heb je Ko! Of Ellie Vrolijk van de mooie pastorie, misschien wel buurvrouw Annemiek… Het gesprek lijkt wel codetaal voor onze bezoekers, allemaal over mensen en plaatsen die ze niet kennen. Na zo’n treffen is het altijd even stil, voor ze vragen:”Hoelang hebben jullie dat huisje nu?”. Ik haal dan cool de schouders op en verzeker hen dat mijn diploma van de Sociale Hogeschool wel ergens goed voor is.