Barend moet blijven

Een belg die Barend heet? De tooghangers in het Jagershuis kijken me aan alsof ik hen wat probeer wijs te maken. In Vlaanderen keek men net zo goed raar op. Wat bezielde mijn moeder in 1973 om haar eerstgeborene in Vlaanderen Barend te noemen? Het was al even een kerstgesprek.
Vorige week kwam echter een vriend aanzetten met een bijzonder cadeau: een originele affiche met daarop ‘Barend moet blijven’. Een grappig pamflet waarmee men in de jaren 70 wou verhinderen dat het tot over de grenzen beruchte tv-programma De Barend Servet Show werd afgevoerd. Naast de karikatuur van de presentator sieren vooral blote vrouwen de poster. Hét handelsmerk van die losgeslagen tv-show. Naar het schijnt, ik was toen nog in luiers, keek je daar net voor. Mijn moeder ontkent elk verband. Zij vond Barend toevallig een mooie naam, u toch ook? Maar het stopt niet bij de verwondering over mijn voornaam. Ook mijn familienaam ruikt naar het zilte Zeeland: De Reu. In Vlaanderen ook weer ongekend en geen zegen. Als je mij intikt op Google afbeeldingen krijg je steevast fotootjes van schattige puppies. Die naam is niet eens zo’n wonder. Mijn stamboom stond immers net over de grens in Waterland-Oudeman, Sint-Laureins.
Mijn vader vertelde zo vaak hoe hij vanuit zijn tienerkamer op de grenspaal keek. Ver heeft die stamvader De Reu dus niet moeten lopen om met mijn wellicht Vlaamse over-over-overgrootmoeder in de hooizolder te duiken. Met oma gingen we naar Den Braakman, en de steevast te zware zondaglunch verteerden we tijdens een fikse polderwandeling. Toen is de vonk overgeslagen.
Toegegeven, er volgden eerst nog veel omzwervingen, maar uiteindelijk ben ik - Barend den Belg - hier beland in het dorp met de schoonste naam ooit: Hengstdijk!